Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι Ελληνοκύπριοι είμαστε ανιστόρητοι και διαβάζουμε βιβλία που ενισχύουν τις προκαταλήψεις και τις προϊδεάσεις μας. Βιβλία που μπορεί να χωνέψει το στομάχι μας. Κανένα βιβλίο που ανατρέπει όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα δεν θέλουμε να διαβάσουμε. Έτσι αναπαράγουμε χωρίς κριτική σκέψη και διάθεση αυτοκριτικής τον Λόγο της Εξουσίας και το επίσημο αφήγημα. Και τούτο θεωρούμε το μόρφωση. Και το πιο τραγικό από όλα είναι ότι μιλούμε για ένα πληθυσμό με πάρα πολλά πτυχία, ίσως από τους κορυφαίους στη ευρωπαϊκή λίστα σε αναλογία. Στην ουσία βλέπουμε τη γνώση με τρόπο εργαλειακό. Αποκτούμε νέες γνώσεις όχι για να μάθουμε να σκεφτόμαστε αυτόνομα και έξω από το κουτί, αλλά για να καταξιωθούμε επαγγελματικά. Μαθαίνουμε για να γίνουμε πετυχημένοι και να κερδίσουμε χρήματα και όχι για να μάθουμε να σκεφτόμαστε διαλεκτικά, χωρίς δογματισμούς. Δηλαδή μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο με κάποιες κοινωνικές και πολιτικές απόψεις που σχηματίσαμε στο σχολείο, τη γειτονιά και στην οικογένεια μας και βγαίνουμε με τις ίδιες ακριβώς απόψεις. Και νομίζουμε ότι εμείς το σκεφτήκαμε τούτο που λέμε. Και λέμε όλοι τα ίδια σαμπώς και μας έχουν κουρδίσει σαν στρατιωτάκια να μιλάμε και να λέμε τα ίδια πράγματα που έλεγαν οι Ελληνοκύπριοι πριν 50 χρόνια! Έτσι δεν παράγεται νέα σκέψη, δεν ανατρέπονται παλιές αντιλήψεις και δεν αμφισβητείται ο Λόγος της Εξουσίας. Για αυτό και βλέπεις πετυχημένους δικηγόρους, λογιστές, γιατρούς, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς να εκφράζουν απόψεις στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και νομίζεις ότι ακούς να σου μιλά ένας πολιτικά αγράμματος χωρίς ιστορική και κοινωνική συνείδηση. Για αυτό και αναπαράγεται συνεχώς ο εξουσιαστικός λόγος. Τούτος είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να σκεφτούμε έξω από την ταυτότητα του Έλληνα ή του Ελληνοκύπριου. Τούτος είναι ο λόγος που είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στις κυρίαρχες ιδέες της εποχής μας. Που αντιδρούμε σαν υστερικοί όταν θίγουν τα πιστεύω μας και νιώθουμε ότι μας προσβάλλουν προσωπικά κάθε φορά που ασκούν κριτική στα διάφορα είδωλα του πολιτισμού μας. Είναι ο λόγος που αδυνατούμε ως κοινωνία να γυρίσουμε σελίδα και να επανενώσουμε τον τόπο μας. Και το δεύτερο πρόβλημα είναι η σοβαρότητα στο ύφος αυτού που εκφέρει τον Λόγο της Εξουσίας χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Μια σοβαρότητα που στα μάτια του άλλου που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα αποτελεί κανονική γελοιότητα.
Dionysiakos Blog 